हिंसा र अहिंसा

हिंसा र अहिंसा

वसन्त महर्जन, नागरिक, शनिबार, १४ भदौ २०७६, ०७ : ५१ |  

समाजमा सार्वजनिक जीवनधारण गरेकामध्ये मन परेकाको प्रशंसा र नपरेकाको आलोचना गर्न पाइन्छ। तर त्यसको सीमा हुन्छ। गाइजात्रामा एक नेताको मुहार चित्र पिठमा टाँसेर हिँडिरहेको व्यक्तिको तस्बिर सामाजिक संजालमा देखियो।

‘मान्छेको मानवीयता हराएपछि’ टिप्पणीसहित राखिएको उक्त तस्बिर यहाँ पुनः प्रकाशन गर्न उपयुक्त ठानिँन। कारण, तस्बिरसँग ती नेताको मृत्युको कामना गरिएको छ। साथै, गाइजात्रा पर्वको एउटा पक्ष हाँस्यव्यङ्ग्य भए पनि यसमा गाली वा सराप्नेजस्ता अमर्यादित क्रियाकलापलाई ठाउँ हुँदैन। यसलाई सांस्कृतिक विचलन वा विकृति पनि भन्न सकिन्छ। टिप्पणीअनुसार मानवीयता हराएको त हो नै, साथै बौद्ध धर्मदर्शन अनुसार यो पनि एक प्रकारको हिंसा हो। कसैको मृत्युको कामना गर्नाले पनि कर्मविपाकको भागिदार हुनु पर्छ।

सामान्यतः गौतम बुद्धलाई अहिंसाको प्रतीक मानिन्छ। सर्वसाधारण बौद्धले पनि दैनिक जीवनमा पालना गर्नै पर्ने पाँच शीलमध्ये पहिलो हिंसाकर्मबाट विरत रहनु हो। कसलाई हिंसा मान्ने र कसलाई नमान्ने तथा हिंसाबाट कसरी टाढा बस्ने भन्ने सवालमा यथेस्ठ छलफल भएको पाइन्छ। 

गौतम बुद्ध श्रावस्तीस्थित जेतवन विहारमा बसिरहेका बेला ‘अहिंस्रक’ नामक भारद्वाज गोत्रका एक ब्राह्मण साक्षात्कारका लागि आइपुगेका थिए र कुशलवार्तापछि एक छेउमा बसेर उनले ‘म अहिंस्रक हुँ’ भनेर परिचय दिए। त्यही बेला बुद्धले पनि भने, ‘‘जस्तो नाउँ, त्यस्तै तिमी अहिंस्रक छौ। जो काय, वाक र चित्तले हिंसा गर्दैन, उही अहिंस्रक हुन्छ। जसले कसैलाई पनि हिंसा गर्दैन उही अहिंस्रक हुन्छ।’’

झट्ट हेर्दा हिंसा र अहिंसासम्बन्धी बुद्ध वचन सामान्यजस्तो लाग्छ। तर, यही वचनबाट प्रभावित भएर ती भारद्वाज ब्राह्मणले भने, ‘‘धन्य, भो गौतम १ घोप्टेकोलाई उत्तानो पारिदिँदा, छोपिएकोलाई उघारिदिँदा, बाटो भुलेकालाई बाटो देखाइदिँदा, अँध्यारोमा तेलको बत्ती राखिदिँदा–आँखा हुनेहरूले रुप देखेझैं तपाई गौतमले मलाई अनेक प्रकारबाट धर्म प्रकाश गरिदिनु भयो। भन्ते, अब म तपाईको शरणमा पर्छु, धर्म र भिक्षु संघको पनि। तपाई गौतमको संघमा प्रव्रज्या र उपसम्पदा पाउँ।’’

मनको धर्म हो जुनसुकै काममा पनि अगुवा हुनु । मन मुख्य भएर जताततै पुगेको हुन्छ। त्यसकारण अशुद्ध मन भएर कसैले बोल्यो भने बयलको पछिपछि गाडाको पांग्रा आएझैं दुःख पछि लागेर आउँछ ।  

माथि वर्णित बुद्ध वचनबाट के कुरा स्पष्ट भयो भने, हिंसा शब्दले प्राणीको हत्याहिंसालाई मात्रै जनाउँदैन। यसले पहिलो शीललाई पनि विस्तृत व्याख्या गर्छ। शारीरिक बल प्रयोग गरी गरिने हिंसाका अलावा बोली तथा चित्तले गरिने घातक कर्म पनि हिंसा नै हो। बोलेर र लेखेर गरिने हिंसा कानुनतः अपराध कर्म हो। चित्तबाट गरिने हिंसाका सम्बन्धमा कानुन मौन छ तर बौद्ध धर्मले यसलाई अकुशल कर्म तथा पापको भागीदार हुनुपर्ने कोटीमा राखेको छ। साथै यसमा बढी चिन्तित भएको पनि पाइन्छ।

अहिंसा चतुब्रह्मविहारको आधार
बौद्ध सन्दर्भमा हिंसा र अहिंसालाई अलि बढी प्राथमिकता दिएर चर्चा गरिन्छ । बौद्धमत पनि एउटा दर्शन हो। हिंसा र अहिंसाको चिन्तनमा यति धेरै समय किन दिनुप-यो र भन्ने प्रश्न उठ्न सक्छ। विचार विमर्श मात्रै गरेर वस्ने र बौद्धिक उहापोह नै प्रमुख मान्ने हो भने यो वाणीविलासको स्तरभन्दा माथि उठ्दैन। अन्य दर्शनशास्त्र जस्तै यो पनि एउटा ‘च्याप्टर’मा सीमित हुन्थ्यो। तर, बुद्धले यसलाई त्यसरी सीमित पारेका छैनन्। यसलाई जीवन दर्शन मात्रै होइन, दैनिक जीवनको अभ्यासमै उतार्न जोड दिएका छन्। जन्म र मृत्युको चक्रबाट उन्मुक्ति हुने जीवनको लक्ष्य लिएपछि सोही अनुसार जीवन पद्दति अपनाउनु पर्ने भयो। यस जीवन पद्दतिमा अनेक व्यवधान छन्। एउटा व्यवधान हिंसा कर्म हो। हिंसाकर्मलाई साथमा लिएर बौद्ध साधना गर्नु बौद्धमत विपरित हुन्छ। 

बौद्ध जगतमा ‘चतुब्रह्मविहार’ शब्दावली छ जसलाई बौद्धको गहना मानिन्छ। मैत्री, करुणा, मुदिता र उपेक्षा भाव विकास गर्नु नै चतुब्रह्मविहार हो। यो चार गुणको विकास जति मात्रामा भयो त्यति नै बौद्धको जीवन गौरवमय हुनाका साथै साधनापथ फराकिलो हुँदै जान्छ। सबैप्रति समान भावले एकै स्तरमा, विना स्वार्थ प्रेम गर्नु मैत्री भाव हो। वैमनष्यताको अभाव तथा अपनत्वको भावनामा मैत्री भाव विकास हुन्छ। कोही पनि प्राणी दुःखमा परेको छ भने त्यसलाई आत्मसात गरी आफ्नै दुःखको रुपमा अंगिकार अत्यन्त द्रवीभूत भई सकभर चाँडो छुटकारा पाउन प्रयत्न गर्नु करुणा भाव हो। आदर्शको कुरा जति गरे पनि अरुको प्रगति तथा सुखमा खुसी हुनु व्याबहारिक रुपमा निकै कठिन हुन्छ। ठूलो त्यागबल र उच्चस्तरको मनस्थितिले मात्रै यो संभव हुन्छ। इष्र्याले यस्तो हुन दिँदैन। अरुको सुखमा खुसी हुन सक्नु मुदिताको भाव विकास गर्नु हो। यसरी नै नकारात्मक कुराबाट विचलित नहुनु उपेक्षा भाव हो। हिंसा भावले ‘चतुब्रह्मविहार’लाई हुर्कन दिँदैन। शील बलियो पार्दा समाधि बलियो हुने र समाधि बलियो हुँदा प्रज्ञा प्राप्ती हुने हो। हिंसा कर्मले शीललाई शिथिल बनाइदिन्छ र समाधि तथा प्रज्ञाको संभावना नै हुँदैन।

कुनै उच्चस्तरको राजनीतिक व्यक्ति, हिंस्रक तथा आततायी नै किन नहोस्, त्यो पनि एउटा प्राणी हो। शारीरिक रुपमा विशाल काय होस् वा शूक्ष्माति शूक्ष्म काय, समग्रमा एउटा प्राणी हो। कायिक हिंसाले घात गर्दा सबैलाई चोट पर्छ नै। वाचिक हिंसा गर्दा कसैको चित्त दुक्छ वा कसैलाई यसमा हेक्का नहोला। मुख अगाडि हितैषी भई मुस्कुराइरहेकै किन नहोस्, मनमा हिंसाजन्य भावना लिएर बसेको कुरा सम्बन्धित प्राणीलाई थाहा हुँदैन। यसमा उसको केही हानी पनि तर जसले चित्तबाट त्यस्तो हिंसा गरेर बस्छ, उसलाई भने पापले छोइसकेको हुन्छ। पापको मात्रा पनि बढ्दै गएको हुन्छ। बौद्ध साहित्यमा चित्तबाट हुने यस्ता पापका कारण सोही जन्ममा वा अर्को जन्ममा दुःख भोग गर्नु परेको वर्णन पाइन्छ।

पूर्वजन्म तथा पुनर्जन्ममा विश्वास नगर्ने वर्गले पनि देखेकै वा अनुभव गरेकै हुन्छ, जसको मन सफा छैन, नकारात्मक कुराले भरिएको छ, उसको व्यक्तित्वमा त्यो कुरा अभिव्यक्त हुन्छ। सामान्य दैनिक जीवनमा पनि त्यस्तो चित्तको असर परेकै हुन्छ। काय वा वाकले हिंसा गरोस् वा चित्तले, त्यो आफ्नै खुट्टामा बन्चरोले हानेजस्तै हो। यसको असर आफ्नै खुट्टामा पर्छ र खुट्टा खोच्याउँदै हिँड्दा गन्तव्यमा पुग्ने मामिलामा प्रभावित हुन्छ नै।

आफूलाई मन नपर्ने राजनीतिक व्यक्तिको मुहार चित्र पीठमा टाँसेर मृत्यु कामना गर्दै हिँड्नेको मनस्थिति अनुमान गर्न सकिन्छ। उसको मनमस्तिष्कमा भएको आक्रोशका रुप प्रकट भएकोमा शंका छैन। तर ऊ मानसिक रुपमा उद्विग्न भइरहेको हुन्छ। यस क्रममा उसको चित्त अझ दूषित हुनाका साथै अन्य पाप कर्म गर्नमा उत्प्रेरित भइरहेको हुन्छ। जसको कर्म विपाक उसले अनिवार्य रुपमा भोग्नै पर्दछ। 

मनोपुब्बमाङ्गमा धम्मा
हिंसा कर्म चित्तबाटै सुरु हुन्छ। सबै प्रकारका हिंसा तथा अकुशल कर्म अकस्मात् हुने गर्दैन, यसका लागि एक जना कर्ता हुन्छ र उसको चित्तमा यसको संकल्प हुन्छ। मनमा भएको संकल्प नै निश्चित अन्तरालमा व्यवहारमा अभिव्यक्त हुने हो। यसरी व्यवहारमा आउँदा यो शारीरिक, मानसिक यातनाका रुपमा, बलात्कारका रुपमा वा अन्य कुनै नराम्रो रुपमै प्रकट हुन्छ। बौद्ध जगतमा जसले मन, वचन र कर्मले हिंसा गर्दैन उसलाई अहिंस्रक भनिएको छ। यसर्थ कसैको मृत्यु कामना गर्नु पनि स्वतः हिंसा नै हुनजान्छ।

बुद्ध वचनको सारका रुपमा चर्चित ग्रन्थ ‘धम्मपद’को पहिलो गाथा चित्त र चित्तको प्रकृतिबारे छ। यसले भन्छ, ‘मनको धर्म हो जुनसुकै काममा पनि अगुवा हुनृु। मन मुख्य भएर जताततै पुगेको हुन्छ। त्यसकारण अशुद्ध मन भएर कसैले बोल्यो वा ग-यो भने बयलको पछिपछि गाडाको पांग्रा आएझैं दुःख पछि लागेर आउँछ।’

अहिंसाबाट शान्ति
घरपरिवार, समाज, राष्ट्र तथा विश्वमा शान्ति कायम होस भन्ने चाहना सबैको हुन्छ। हिंसाबाटै अशान्ति भइरहेको भन्ने चेत पनि छ। यही भएर अहिंसाका पक्षधर गौतम बुद्धलाई शान्तिसँग सम्बन्धित गरेर पनि बुझ्ने गरिएको हो। तर बौद्ध धर्मको अहिंसा वा शान्तिको बुझाइ अन्य समाजको भन्दा फरक पाइन्छ। हिंसासम्बन्धी बुझाइमै  फरक पर्न गएपछि अन्य कुरा पनि फरक पर्नु स्वाभाविक हो।

सबै प्रकारका हिंसाबाट विमुक्त भएपछि उत्पन्न हुने एक खालको प्रिती अनुभव  कायम राख्न सक्यो भने पनि शान्तिको अनुभव गर्न पाइन्छ। तर यहाँ पीडक विरुद्ध पीडितलाई दबाएर राख्न सक्यो भने पनि शान्ति कायम भएको भनी व्याख्या गर्ने गरिन्छ। यस्तोले शान्ति सिर्जना कदापि हुनसक्दैन बरु अव्यवस्था पैदा गर्दछ। 

पीडितलाई दबाए सिर्जना गरिने मूर्दाशान्ति हिंसामा आधारित हुन्छन् र हिंसामा आधारित सबै कुराले अव्यवस्था पैदा गर्दछ। बुद्धले सबै प्रकारका हिंसाविरुद्ध शसक्त रुपमा प्रतिकार गरेको पाइन्छ। यसरी नै अरुको कुभलो चिताउनुका साथै ‘छिमेकीको छोरा मरोस् र योे कामना पूरा भयो भने बोका काट्न ल्याउँछु’ भनेर अमुक देवताको भाकल गर्ने निर्दयी समाज वा परम्परा पनि छ। यो पनि एक प्रकारको हिंसा नै हो। यस्तो भाकल र फलानो नेता मरोस् भनेर गरिने मृत्यु कामनामा तात्विक फरक पाइँदैन। यस्तो मनःस्थिति हुन्जेल हिंसाको अन्त्य हुँदैन।

फेरि उही हिंसा, अहँ...

फेरि उही हिंसा, अहँ...
डेटलाइन तराई
फाल्गुन २३, २०७५चन्द्रकिशोर
काठमाडौँ — राजनीतिक निहितार्थ राखेर फेरि हिंस्रक वारदात भएका छन् । पुराना संघर्षका अत्याधुनिक हतियारहरू बरामद हुँदैछन् । दशक लामो माओवादी हिंसात्मक विद्रोहबाट गुज्रिसकेको समाजमा फेरि हिंसाको आतंक छाउने हो कि ? आशंका बढेको छ । फागुनको सुरुमै मुलुकका विभिन्न भागमा विस्फोट र आगजनीका घटना भए ।
यसले सर्वसाधारणको मृत्यु र केही घाइते पनि भए । घटनाको जिम्मेवारी नेक्रवित्रम चन्द नेतृत्वको ‘नेपाल कम्युनिष्ट पार्टी’ले लियो ।
विगतमा हिंसात्मक द्वन्द्वको नेतृत्व गरेका पुष्पकमल दाहाल (प्रचण्ड) ले केही पहिला भनेका थिए, ‘अर्को माओवादी जन्मन्छ । झन् ठूलो लडाइँ हुने अवस्था आउँछ ।’ शान्ति प्रक्रियामा आएको १२ वर्ष बितिसक्दा पनि प्रचण्डमा शान्ति प्रक्रियाप्रतिको भरोसा हराएको हो ? के उनका लागि शान्ति फ्रक्रिया शत्ति सञ्चयका लागि गरिने मोलमोलाइको औजारमात्र हो ? के उनी विगतको हिंसात्मक द्वन्द्वलाई अझै औचित्यपूर्ण मान्छन् ? उनको नेतृत्वमा सञ्चालित हिंसाले समाजमा उत्पन्न गरेको भयानक विनाशप्रति उनलाई अझै पछुतो भएको छैन ? के उनी अझै पनि हिंसामा फर्कन चाहन्छन् ?
संक्रमणकालीन न्यायप्रतिको उदासीनताले फेरि हिंसा मच्चाउनेहरू जुर्मुराएका हुन् ? के संक्रमणकालीन न्याय समयमै पीडितमैत्री बनाएर निरुपण गर्न नसक्दा त्यसबेला बन्दुक उठाउनेहरू पुरानै मार्गमा हिँड्न हौसिएका हुन् ? के हतियार व्यवस्थापन सही ढङ्गले हुन सकेन ?
परिवर्तनले जुन प्रकारको बदलाव ल्याउनुपर्ने थियो र जोखिम पहिल्याउँदै समाधान दिनुपर्ने थियो, त्यसमा राज्य चुक्दै जानाले हिंसाले मलजल पाउँदै गएको हो ? संविधान कार्यान्वयन गर्न बनेको सरकार आलोचनाप्रति कठोर, असहिष्णु र आत्मप्रशंसक हुँदै जानुको हिंसात्मक मनसुवा पो हो कि अहिलेको हिंसाको प्रतिच्छाया ? के संघीय सरकार धेरै दृष्टिबाट संविधानसँग असंगत व्यवहार गर्दैछ ?
नेपाली राजनीतिमा पटक–पटक हिंसा प्रयोग गरियो, तर के हामीले त्यसलाई ‘अब अन्तिम भयो’ भन्ने सामाजिक–आर्थिक अवस्था बनाउन सक्यौँ त ? कतै अहिंसात्मक ढंगले संवाद गरेर आर्थिक, राजनीतिक, सामाजिक र सांस्कृतिक रूपान्तरण गर्ने आम सहमतिपूर्ण बाटो रोज्न चुक्यौँ कि ? हतियारको राजनीति अब ग्राह्य छैन भनेर समाज किन ऐक्यबद्ध हुँदैन ? के बन्दुकको भयले ठूलो हिस्सालाई भयको बन्दी बनाइदिएको हो ?
यावत प्रश्न उठ्नुपर्छ । यसबारे मन्थन हुनुपर्छ । पछिल्ला जनआन्दोलन अब्बल दर्जाको रह्यो । जनआन्दोलनले यत्रो परिवर्तन गर्‍यो कि हिजो हामीले कल्पना गरेको यथास्थितिवादीको सामन्ती र प्रतिक्रियावादी संस्कार ध्वस्त बनाउन टेवा दियो । जनआन्दोलनले जुन उपलब्धि हासिल गर्‍यो, इतिहासमा यो घरि–घरि दोहोरिँदैन होला । जनआन्दोलनले नेपाल हामी सबैको साझा सम्पदा हो भन्ने स्थापित गर्‍यो ।
जनआन्दोलनप्रति साझा स्वामित्व भयो । जनआन्दोलनले देखायो, यो सबै लिङ्ग, सबै जाति, सबै भूगोल, सबै धर्म मान्ने, सबै भाषा बोल्ने र सबै राजनीतिक विचारधारा मान्नेहरूको हो । विकास निर्माणमा शान्तिपूर्ण, बराबरी र पूर्णरूपमा भाग लिने नैसर्गिक अधिकार सबैले महसुस गरे । जनआन्दोलनले विस्थापित गरेको राजनीतिक शक्तिले पनि शान्तिपूर्ण उत्कर्षलाई अस्वीकार गर्न सकेन ।
यसरी शान्तिपूर्ण बाटो हिँडेको १२ वर्ष पनि नपुग्दै नेपाललाई समृद्ध, समावेशी, न्यायपूर्ण र समतामूलक बनाउन हिँड्नुको साटो हामी किन वैचारिक अलमलको चौबाटोमा उभिन पुग्यौँ ? यो प्रश्नमा नघोत्ली न राजनीतिक कचिङ्गल न हिंसाको धम्की पन्छाउन सकिन्छ ।
माओवादी द्वन्द्वका बेला बेपत्ता पारिएका व्यक्तिको छानबिन र सत्यनिरुपण न्यायपूर्ण तरिकाले सम्पादन हुनसकेको छैन । माओवादी संघर्ष शान्ति प्रक्रियामार्फत मूलधारमा आइसकेपछि तराईका विभिन्न क्षेत्रमा प्रतिहिंसामा जन्मिएका घटनाको पनि विधिसम्मत उपचार बाँकी छ । द्वन्द्वकालका गैरन्यायिक हत्या, अपहरण, यातना र बलात्कारका घटनालाई न्यायको लक्ष्मणरेखाभित्र नल्याउँदासम्म सामाजिक र आर्थिक रूपान्तरणले वैश्विक क्षितिजमा विश्वसनीयता हासिल गर्न सक्दैन ।
एउटा रणनीतिको तहत जसरी पनि माओवादीलाई अन्तरिम संसदभित्र छिराउने र संविधानसभा पहिलोको निर्वाचनमा तिनलाई सहभागी गराइहाल्ने जुन मुलाहिजा प्रवृत्ति देखियो, त्यसले हतियारको वैज्ञानिक व्यवस्थापन हुन सकेन । त्यतिखेर शान्ति प्रक्रियाको डाडु–पन्यु लिएका राजनीतिक पात्रहरूले छलकपट भइरहेकोप्रति जानी–जानी बेवास्ता गरे ।
व्यवहारले नै सिद्धान्तको निर्माण गर्छ । शान्ति प्रक्रियाबारे संसारका लागि हामीले केही मौलिक सिद्धान्त दिन सक्थ्यौँ, तर चुक्यौँ । शान्तिप्रतिको हाम्रो शैली ढुलमुले सावित हुँदै गयो । हामीले जुन अभ्यास गर्‍यौँ, गरिरहेका छौँ, त्यसमा हिंसा अन्त्यप्रतिको सचेत चेष्टा र अहिंसात्मक रूपान्तरणप्र्रतिको नैतिक कटिबद्धता खोजिएको थियो । त्यो शान्ति सम्झौताका अक्षरहरूले मात्रै निर्धारण गर्दा रहेनछन् ।
‘अहिंसा’ शब्दको पहिलो अक्षर ‘अ’ले यो भ्रम नहोस् कि यो एउटा नकारात्मक वृत्ति हो तथा हिंसाको प्रतिक्रियास्वरुप यसको आविष्कार भएको हो । अहिंसा पूर्णरूपले एउटा रचनात्मक गुण हो । परिवर्तन बन्दुकको नालबाट मात्र हुन्छ भन्नेहरू अहिले पनि हिंसाको अगाडि ‘क्रान्तिकारी’ विशेषण जोड्छन् । हिंसा जुन समुदायको सर्वोत्तम हितनिम्ति भनेर गरिएको हुन्छ, सबभन्दा पहिला त्यसलाई नै बिचल्लीमा पार्छ । वर्ग संघर्षका नाममा निकट अतीतमा गरिएको बन्दुक र बमको राजनीतिले एउटा नवधनाढ्य वर्ग त तयार गर्‍यो, तर हिंसा प्रभावित क्षेत्रमा बदलावका बाछिटाहरू भेट्टाउन गाह्रो छ ।
घृणा, निषेध वा हिंसात्मक प्रवृत्तिले यस्तो माहोल पैदा गर्छ, जसको प्रतिक्रियामा त्यस्तै मनोविज्ञान निर्माण हुन्छ । विगतमा हिंसाको निहुँमा राज्यपक्षद्वारा गरिएको प्रतिहिंसाको बर्बरता हामीले व्यहोरेकै हो । हिंसात्मक क्रान्तिको कार्यप्रणाली गुप्त एवं षड्यन्त्रप्रधान हुनेहुँदा नेतृत्वले राखेको जुनसुकै स्वार्थ क्रान्ति अभीष्टकै लागि भनी परिभाषित गरिन्छ । खुला राजनीतिमा आइसक्दा पनि बन्दुकका नायकहरू आफूलाई छलछामबाट अलग राख्न सक्दैनन् ।
मूलतः बन्दुकको राजनीति आफैमा अधिनायकवादी सोच हो, जसको परिणाम अन्ततः आत्मघाती नै हुन्छ । अहिलेको भू–राजनीतिक अनुकूलता पनि बन्दुक उठाउनेका लागि ओत लाग्ने खालको छैन । पर्दा पछाडिका धेरै कुरा वागमती र यमुना नदीमा बगेर गइसकेका छन् । बन्दुकले तत्कालका लागि छोटो समयमा प्रसार हुने र ध्येयको समीप पुग्नेजस्तो देखिए पनि परिवर्तनको गन्तव्य न नेतृत्वको हातमा रहन्छ, न त्यो कल्पनाको आदर्शलोकमा नै पुगिन्छ । अर्थात् छोटो बाटोले झन् धेरै कुरा सिध्याइदिन्छ ।
निकै उपलब्ध भएजस्तो छ, तर जुन बदलावको गति छ, राजनीतिको मूलधारमा जुन चाल, चरित्र र चेहरा छ, त्यसलाई भुइँमान्छेले औधि मनपराएका छैनन् । लोकतान्त्रिक यात्रामा देखापरेको झञ्झावातलाई बन्दुकको राजनीति गर्नेहरूले आफ्नालागि ‘मनसुन’ आएको ठान्नु मनको लड्डु खाएजस्तो हो । परिवर्तनको दिगो माध्यम अहिंसा र संवाद हो । यस्तोमा माध्यमको स्वरूपलाई फेरि आफूखुसी परिभाषित गर्दै हिँड्नु भनेको पाङ्ग्राको पुनः आविष्कारमा साधनस्रोत खर्चिनु हो । अहिले बन्दुक उठाउनेहरूले अधिनायकवादी आशंकाको आगोमा घिउ थप्दै फगत जीउ तताउँछन् र विनाश निम्त्याउने वातावरण तयार गर्छन् ।
लोकतन्त्रमा भयको वातावरण हुनु हुँदैन । जब राज्य स्वयं ‘भय’को मतियार बन्छ, त्यतिखेर आमनागरिक कुनै कोणबाट प्रक्षेपित ‘भय’को बन्धकी भइनै हाल्छ । विरोधीको सम्मान, तिनका कुरा धैर्यपूर्वक सुन्नु र सौहार्दपूर्ण सम्बन्धको ठाउँमा राजनीतिक असहिष्णुता बढ्दैछ । कोही कसैको कुरा सुन्न तयार छैन । शक्ति भएकालाई लाग्छ, सबथोक मैले जानेको छु ।
आक्रामकता अहिलेको राजनीतिको स्वभाव भइसकेको छ । ससानो कुरामा पनि राजनीतिक कार्यकर्ताहरू उत्पात मच्चाउँछन् । जो दल जति पुरानो छ, त्योभित्र त्यतिकै उकुस–मुकुस, अधिनायक र अराजकता छ । प्रचारबाजीबिना राजनीति चल्दैन भन्ने सही हो । तर प्रचारबाजी देशको नीतिमा परिणत हुनु हुँदैन । अहिले जुन खाले प्रचारबाजी राजनीतिले प्रश्रय पाएको छ, त्यसले गलत ठाउँतिर लग्दैछ ।
भौगोलिक दृष्टिले नेपाल एउटा अलग संसार हो । भूगोलले नेपाललाई एउटा विशिष्ट व्यक्तित्व प्रदान गरेको छ । तर राजनीतिले यो भूगोल र यसको सामाजिक पर्यावरणलाई पहिल्याउनसकेको छैन । हिंसाप्रतिको सामूहिक दृष्टिकोणले नै ‘नेपाल के हो ?’ अर्थ्याउँछ । शान्ति प्रक्रियापछिको अवधि एउटा यस्तो सन्धिकाल थियो, जब एकातिर राजतन्त्रको समाप्ति र अर्कोतिर शताब्दीयौँदेखि थिचिएको नेपालबासीको उकुस–मुकुस आ–आफ्नै स्वरमा अभिव्यक्त हुँदै थियो ।
नेपाल बुझ्न र नयाँ रूप प्रदान गर्न अहिंसा र संवादको तमाम झ्यालढोका खोलिनुपर्थ्यो, खोलिएन । आज फेरि भन्नुपरेको छ, नेपालबासीले नेपाललाई कसरी हेर्ने ? नेपालको गोरेटो, गति र गन्तव्य जम्मैलाई नियतिले निर्धारित गर्ने होइन, त्यो साझा विवेकले हुने हो । जो एकार्काको अस्तित्व स्वीकार गर्दै संवादबाट प्राप्त हुन्छ ।
हिंसाप्रतिको सम्मोहन लम्बिएमा त्यसकोभड्खालोमा मुलुकको अस्तित्व र अर्थव्यवस्था जानेछ । शान्ति प्रक्रियाफछि शक्तिशाली देखिएका राजनीतिक शत्तिहरू यो गोरेटो छनोट गर्दा यससँग जोडिएको नैतिकताप्रति आँखा चिम्लिनुको परिणति हो, फेरि बन्दुकको आतङ्क । तर भुइँमान्छे सुस्केरा हालेर भन्छन्, अहँ... ।
datelineterai@gmail.com प्रकाशित : कान्तिपुर, फाल्गुन २३, २०७५ ०७:५१