सुनौलीबाट बटौली पुगेपछि लाहुरेहरुले घर लैजान लत्ताकपडा, तामाको गाग्री, टिनको बाल्टी, लाल्टिन, सिगरेट, साबुन, मिठाई, यस्तै यस्तै सरसामान किनमेल गर्थे । उता लाहुरबाट ल्याएको आफनो नाम, नम्बर लेखेको टिनको बाकसमा चियापत्ति। ीजरा धनिया, चक्लेट, वस्किुट र आफनो लुगाफाटाहरु हुन्थे । बाकसमा सामान टम्म मिलाई बाकसमाथि बेडिंग विस्तरा, दायाँ बायाँ बाल्टिन, लाल्टिन र गाग्री झुण्डयाई सामान अनुसार एउटा, दुइटा वा तिनटा कति चाहिन्छ ? भरिया खोजेर घरतिर लाग्ने परम्परा थियो । भरिया खोज्ने जिम्मा भने बास बसेको भटटीवाल्नीकै हुन्थ्यो । पछि सिद्धार्थ राजमार्ग खुलेपछि यो काम तानसेनदेखी हुन थाल्यो ।
बटौलीदेखि हिंडेपछि लाहुरेहरु आफनो फौजी डेस र बुट बजार्दै अघिअघि, भरियाहरु उकाली वराली, डाँडा काँडा र भञज्याँग देउराली गर्दै लाहुरेको पछि पछि लाग्थे । लाहुरेहरु थकाल्नीको भटटीमा आइपुग्नासाथ सिनित् पारेर लिपेको पोटाचोटा र पिढीमा एउटा खुटटा माथि राखेर अरे यार कान्छी क्या बात् छ ? लेकिन तिमी त क्या नाम उस्तै छ यार, भन्दै खल्तीबाट ओ कान्छी खै खै एक गिलास बहुत अच्छावाला रक्सी देउ न यार, भन्दै खल्तीबाट कटकटे नोट झिकेर चटनी थापने र रक्सी खाइसकेपछि भटटीवाल्नीको काखतिर फाल्ने गर्थे ।...भर्भराउँदो उमेरका तरुनी भटटीवाल्नीसंग जिस्किने, मस्किने र टन्न रक्सी खाएर पैसा हराएको सोर नपाउने लाहुरे हरु पनि बग्रेल्तै हुन्थे । यस्तै मौका छापेर लाहुरेहरुलाई ढुटने, लुटने, र उस्तै परे मार्नेसम्मको कर्तुत पनि हुन्थ्यो ।
चित्र बहादुर श्रीस, उपल्लो दबुङ, सिपाही, ३।४ जी.आर.को वृतान्त
हामी वार चलिराको लडाइँ मोर्चामा पुग्योँ । हाम्रो पल्टन र जापानी फौजको घमासान लडाइँ भैराथ्यो । प्लाटुन कमाण्डर र एक जना गोरा सापको कमाण्डमा हाम्रो प्लाटुनले जापानीसंगको लडाइँ मोर्चा सम्हाल्ने जिम्मा लियो । गोरा सापले मुभ भन्यो । हुकुमको जवाफ छैन । हामी अघि बढयौँ । घमासान लडाइँ भयो । आफुसंगै गएका दायाँबायाँका साथीभाइहरु गेली लागी भकाभक ढल्दै गए । अब हामी जम्मा ५ जना र एक जना गोरा साप मात्र थियौं । हामी बचेकाहरु फायर गर्दै अघि बढयौँ । जापानीहरु प्छि हटदै गए । म कोर्लिङ गर्दै घिस्रिदै ट्रेन्चतिर बढदै थिएँ । एक्कासी दुश्मनले फालेको हेन्ड ग्रिनेट मेरै छेउमा आईकन खस्यो । त्यो बम पडकिन नपाउँदै मैले हत्त न पत्त टयाप्प टिपेर उतै दुश्मन भइतिर फाल्दिएँ । बम गुडुम्म गर्दै ठुलो आवाजले पडक्यो । ट्रेन्चमा भएका सबै दुश्मनहरु ठहरै भएछन् ।
यता हाम्रोतिरको गोरा सापले मैले गरेको एक्सन हेरिरा रैछ । गोर्खा, भेरि गुड भन्यो । यसो फर्केर हेरेको त गोरा सापले आफनो डायरीमा के लेख्दै थियो कुन्नी उताबाट अर्को जापानी दुश्मनले सापलाई फायर खोलेर ठोकिहाल्यो । साप त ठाउँ को ठाउँ पङलङै ढल्यो । म ट्रेन्चमै थिएँ । फेरी मैले नि ट्रेन्चमा आड लिइकन त्यो जापानीलाई फायर खोलेँ । ऊ पनि पकलक्कै ढल्यो । मैले ब्रस फायर खोल्दै ट्रेन्चबाट निस्केर अगाडी बढें । बचेखुचेका जापानीहरु पोस्ट छाडेर भागिसकेछन् । हामी ५ जनाले दुश्मनको पोस्ट कब्जा गरयौं । के गर्ने ? किस्मतले बाँचियो । गोरा सापले मेरो बहादुरी देखेर होला, डायरीमा के के लेख्दै थियो कुन्नि । त्यो गोरा साप बाँचेको भए त मैले नि ठुलै दर्जाको तक्मा झुन्डाउने थिएँ कि ? भाग्यले दिएन ।
बाँकी कुरा पुस्तकमा पढनु होला । पुस्तकमा यस्ता धेरै फौजी लडाईका कथा हरु छन् । धन्यवाद ।
